Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non potes, nisi retexueris illa. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur?

Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri
voluptas, qua non abundaret.

Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad
extremum.

At multis se probavit.
Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Neutrum vero, inquit ille.: Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.
ALIO MODO.: Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.
Nulla erit controversia.: Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius.
Si quae forte-possumus.: Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit.

Sed quot homines, tot sententiae;

Duo Reges: constructio interrete. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Istic sum, inquit.

Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Si enim ad populum me vocas, eum.

Quid enim possumus hoc agere divinius?
Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet?
Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.
Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.
Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.
Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus.